Şeyma 7 yaşında bir kız çocuğuydu. Sarı saçlarını her zaman toplardı. En sevdiği şey ise oyuncaklarıyla oynamaktı. Ama bazen istediği oyuncakları alamıyordu.

Bir gün, Şeyma bir oyuncak dükkanında çok güzel bir bebek gördü. Bebeği çok istedi. Ama annesi, 'Şu an alamayız Şeyma,' dedi. 'Biraz para biriktirmelisin.'

Şeyma eve döndüğünde üzgündü. Annesi ona bir kavanoz verdi. 'İşte,' dedi annesi. 'Bu kumbara senin. İçine para atarak istediğin bebeği alabilirsin.'

Şeyma kumbarasına baktı. İlk başta nasıl para biriktireceğini bilemedi. 'Çok uzun sürecek,' diye düşündü. Ama sonra aklına bir fikir geldi.

Artık harçlığının bir kısmını kumbarasına atacaktı. Bazen annesine ev işlerinde yardım ederek de para kazanabilirdi. Böylece daha hızlı para biriktirebilirdi.

Günler geçti. Şeyma her gün kumbarasına para atmaya devam etti. Bazen canı şeker almak istiyordu. Ama kumbarasını düşündü ve vazgeçti.

Kumbarası yavaş yavaş dolmaya başladı. Şeyma her gün kumbarasına baktıkça daha da mutlu oluyordu. Hedefine yaklaştığını hissediyordu.

Birkaç hafta sonra,Şeyma kumbarasını açtı. İçindeki paraları saydı. İhtiyacı olan para miktarına ulaşmıştı! Çok heyecanlıydı.

Hemen annesiyle birlikte oyuncak dükkanına gitti. Daha önce gördüğü bebeği aldı. Bebeğe sıkıca sarıldı. Çok mutluydu.

Eve döndüklerinde, Şeyma bebeğiyle oynamaya başladı. Artık istediği oyuncağa sahipti. Ama en önemlisi, para biriktirmenin değerini anlamıştı.

Şeyma, biriktirdiği parayla sadece oyuncak almakla kalmadı. Aynı zamanda, sabırlı olmanın ve tutumlu davranmanın önemini de öğrendi. Bu ona çok şey katmıştı.

O günden sonra Şeyma, kumbarasında para biriktirmeye devam etti. Çünkü biliyordu ki, küçük adımlarla büyük hayallere ulaşmak mümkündü. Artık her istediği olabilirdi!